# 10 . `Someone like you` cz. II

<tutaj część I>

Uważnie wsłuchiwałam się w jego anielski głos, zahipnotyzowana przeszywającymi mnie oczyma. „Gdybym był Twoim chłopakiem, nigdy nie dałbym Ci odejść. Gdybyś była moją dziewczyną nigdy nie byłabyś samotna.” – słowa, które mocno zakorzeniły się w mojej pamięci. Delikatny ton, jakim śpiewał, pozwalał mi w nie uwierzyć i choć na moment zapomnieć o rzeczywistości. Tak bardzo chciałabym, by ziściło się to; by tak ciepły i życzliwy chłopak, jak on, zaopiekował się moim złamanym sercem, na zawsze w nim pozostając. Zwykle zawodząca mnie intuicja, podpowiadała, że jest wart zaufania i zachodu. Sama nie wiedziałam, czy tym razem się myli i ponownie zawiedzie. Przecież to była przypadkowa piosenka, nic nie znaczące spotkanie, ulotna chwila. A może odwrotnie? Może zaśpiewał ją ze szczerym przesłaniem, mimo, iż znał mnie kilka minut? Może los postanowił, byśmy poznali się właśnie w takich okolicznościach? Może tych chwil miało być wiele więcej? Gubiłam się we własnych myślach i dziwiły mnie własne przemyślenia. Skończyły się razem z jego coverem. Nadal wpatrywałam się w błękitne, przepełnione fascynacją tęczówki. Księżyc zaczął świecić nadzwyczaj jasno, dzięki czemu rysy twarzy wyostrzyły się. Był bardzo przystojny. Zastanawiałam się, co może o mnie myśleć. Nic nie przychodziło mi do głowy, w której przeważnie panował niebywały chaos.

Nie potrafiłam określić, jak długo siedzieliśmy, przypatrując się sobie nawzajem. Uczyłam się n a pamięć jego spojrzenia, choć co chwilę dostrzegałam w nim coś nowego. Chyba zatrzymał się czas ,a wszystko inne, oprócz nas nie miało już znaczenia. Szum pobliskich roślin i wody nadawał romantyczności tej sytuacji, jakby sama w sobie taka nie była. Ostrożnym i przemyślanym ruchem odłożył instrument, dotychczas spoczywający w jego rękach. Powoli wstał, na kolanach, podpierając się palcami, z każdą sekundą zmniejszał dzielącą nas odległość. Początkowo lekko ,a potem coraz intensywniej czułam jego nierównomierny oddech na policzku. Serce przybrało o wiele szybszy rytm, napłynęła na mnie z nikąd fala gorąca. Przymknęłam oczy, by opanować emocje. Nasze usta dzieliły już tylko milimetry. Bałam się tego, co miało się prawdopodobnie stać, ale z drugiej strony tak bardzo tego pragnęłam. Nieoczekiwanie jego ciepła dłoń musnęła delikatnie chłodne udo. Przeszły mnie przyjemne, lecz intensywne dreszcze; na całym ciele pojawiła się gęsia skórka. Odruchowo i niezamierzenie kawałek się odsunęłam, odwracając głowę. Blondyn przestraszył się i oddalił na bezpieczną odległość. Żałowałam, że nie skosztowałam jego cudownych ust. Karciłam się za to w duchu; przezywałam od idiotek.

  -Przepraszam. Bardzo przepraszam, to nie miało tak być. Nie powinienem. To za szybko. – tłumaczył swoje zachowanie. Odrobina prawdy w tym była.. przygryzłam tylko dolną wargę, wbijając wzrok w koronkę na sukience. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć i jak się zachować. Milczeliśmy. A ja biłam się z myślami. Spojrzałam w jego kierunku. Siedział po turecku, jakiś metr ode mnie. Wpatrywał się gdzieś w oddal, po czym zmieszany przepraszał spojrzeniem, nie używając słów. Spontanicznie, całkiem nieświadoma tego, co robię przysunęłam się do niego. Uklęknęłam tuż przed nim, dłonie położyłam na gorących policzkach, lekko uniosłam jego głowę i złożyłam nieśmiało delikatny pocałunek na jego ustach, następnie równie szybko się oderwałam. Zacisnęłam wargi, chcąc jak najdłużej zatrzymać niebywały smak, nie zdejmując dłoni. Szybkim ruchem objął mnie w talii, przyciągając do siebie. Z niebywałą namiętnością pieścił moje usta. W moim brzuchu szalało stado motyli. Ręką dotknął mojego pośladka. Znów przeszedł przeze mnie ogromny dreszcz, lecz tym razem nad nim panowałam. Ani mi się śniło przerywać tak pięknej chwili.

***

Chwyciła gitarę i odeszła. Zaskoczony całą sytuacją patrzyłem, jak odchodzi. Gdy odzyskałem świadomość poderwałem się i próbowałem ją dogonić. Zniknęła. Rozpłynęła się. Nie, to nie mógł być tylko i wyłącznie wytwór mojej wyobraźni. Dotknąłem swoich warg. Mimowolnie kąciki ust uniosły się ku górze. Przed chwilą złączone były z jej w jedności. Musiałem coś zrobić. Nie mógł być to tylko jednorazowy incydent. Nawet nie znałem jej imienia..

____________

przepraszam, że wczoraj nie dodałam . tak, zabijcie mnie.

ta część taka jakaś krótka i niby `nijaka` . nie wiem, czy przypadnie Wam do gustu..

może na tym to zakończyć? co myślicie? nie jestem pewna co do tego, jak wychodzą mi takie partowce . może rzeczywiście lepiej zakończyć to w tym momencie?

czekam na Wasze opinie na ten temat . do następnego <3.

p.s. wielkie buziaki dla 4 osób, które skomentowały I część ♥